Για τον Σύλλογο η βοήθεια αυτή είναι ανυπολόγιστης αξίας. Από τη μια γεμίζει με αισιοδοξία και δύναμη τους ίδιους τους γονείς και τους κηδεμόνες. Αποδεικνύει με τρόπο έμπρακτο ότι δεν είναι μόνοι στον αγώνα τους. Ότι υπάρχουν συνοδοιπόροι. Άνθρωποι που εμπνέουν, βοηθούν, στηρίζουν, ανυπόκριτα αγαπούν. Που ελέγχουν με την προσφορά τους όλη την παθητικότητα και την αδράνεια που μας περιτριγυρίζει. Που καταλύουν την αδιαφορία. Που έχουν έγνοια. Που αντικαθιστούν την κρατική μέριμνα, εκεί που θα έπρεπε αυτή και μόνο να κυριαρχεί.
Από την άλλη η βοήθειά τους αυτή συμβάλλει ουσιαστικά στη διατήρηση της λειτουργίας του Κέντρου Φροντίδας Παιδιού, ενός θεσμού που είναι αυτοχρηματοδοτούμενος και στηρίζεται αποκλειστικά στη δική τους συμπαράσταση και στην οικονομική ενίσχυση των απλών πολιτών -δυστυχώς, “εκλιπαρούμε” διαρκώς για τα αυτονόητα, επιστρατεύουμε, καλούμε σε βοήθεια ολοένα την προσωπική εργασία, εκεί που θα έπρεπε όλο το Κέντρο να το έχει αναλάβει η μέριμνα της Πολιτείας.
Εντούτοις υπάρχετε όλοι εσείς, οι εθελοντές, αφανείς μέσα στη σημαντικότητά σας. Νιώθουμε την ανάγκη να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας. Και την ίδια ώρα να εκφράσουμε την ανάγκη του Κέντρου να υπάρξουν και άλλοι.
Εσείς επιπλέον μοιραστήκατε πράγματα που αγαπάτε, το χορό, τη μουσική, τη ζωγραφική, με ανθρώπους διαφορετικούς, εξαιρετικά διαφορετικούς, πολύτιμους χάρη στη διαφορετικότητά τους. Με ανθρώπους που θέλει προσπάθεια η προσέγγισή τους, που δεν σας χαρίστηκε, όπως άλλωστε και τίποτα που αξίζει δεν χαρίζεται αλλά καλλιεργείται και ανθίζει όπως ένας καρπός. Αργά αλλά με τον τρόπο της ρίζας. Είχατε την τόλμη, την υπομονή και τη δύναμη. Για τούτο και “απολαύσατε” το μοίρασμα αυτό. Είμαστε σίγουροι. Έχουμε τη βεβαιότητα ότι η αγκαλιά που εσείς ανοίγετε στα άτομα με αναπηρία είναι η ίδια αγκαλιά που και αυτά μέσα της σας κλείνουν.
Για να αγκαλιάσεις τον κόσμο χρειάζονται δυο. Δυο ζευγάρια χέρια και όχι ένα είναι η αγκαλιά.
Μην αφήσετε ποτέ την αγκαλιά αυτή ανοιχτή. Ανοίξτε τα χέρια σας για να σας κλείσουν μέσα στα δικά τους.
Συνεχίστε να δίνετε και δεν θα πάψετε να παίρνετε.
Αυτό είναι το “ευχαριστώ” μας.
Πάντα ανέβαινε.
Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Ανέβα…
Όλο μπρος. Όλο ψηλά.
Κι αν δεν βρεις δρόμο
Φτιάξε.
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ.
Ανέβα…
Έστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός, εσύ ανέβα.
Ανέβα…
Έστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα!
Ανέβα…
Και πες “ευχαριστώ”.
Όχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια.
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
ΓΙΑ ΤΟ
Δ.Σ.
Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗ ΑΝΘΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΑΡΙΔΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ