Αναζητώντας τα παλαιά και τα νέα χαρακτηριστικά των κομμάτων, μέσα από τις ηγεσίες που τακατηύθυναν, τα στελέχη που τα υπηρέτησαν, τα μέλη τους φίλους και τους ψηφοφόρους που τα
εμπιστεύτηκαν, βγαίνουν αβίαστα, χρήσιμα συμπεράσματα.
Ως βασικοί συντελεστές ενός κομματικού οικοδομήματος προσμετρώνται η ιδεολογία και τα πρόσωπα που
την εφήρμοσαν.
Η ιδεολογία των Ελληνικών δημοκρατικών κομμάτων διαμόρφωνε συνήθως τα όριά της, ανάλογα με τις διεθνείς συγκυρίες και εξελίξεις, από την προσωπικότητα το κύρος και τις αντιστάσεις των εκάστοτε ηγετών κόντρα στις μονίμως ασκούμενες πιέσεις συμφερόντων και από τις συμπεριφορές στελεχών που άσκησαν
εξουσία.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση συνέθλιψε τις ιδεολογίες και τις αντικατέστησε κυνικά και απροκάλυπτα με κυματίζουσες σημαίες συμφερόντων, στις πύλες των οχυρών κάθε ισχυρού. Η ιδεολογία ξεθώριασε και έπαψε να αποτελεί φωτεινό φάρο στρατηγικής των πολιτικών, προσέλκυσης & καθοδήγησης των πολιτών.
Οι πολιτικοί υποτάσσονται σε πολιτικές που δεν υπηρετούν τον πολίτη, με διακρίσεις στη διαφθορά και τα σκάνδαλα. Τα ασκούντα εξουσία στελέχη ζούνε το όνειρο του χθες, εντελώς ξεκομμένα από την σημερινή πραγματικότητα. Η ευθύνη των πολιτών είναι υπαρκτή, αλλά δίκαια και όχι ισόποσα μοιρασμένη.
Τα χρεωκοπημένα‐δανειοδοτούμενα κόμματα, οι μοναδικοί ‘’νόμιμοι’’ μπαταξήδες απέναντι στις τράπεζες, που έχουν και απλήρωτους τους εργαζόμενους, βιώνουν την απομόνωσή τους. Δίχως λόγο, ρόλο και ιδέες, με αγκυλώσεις και παρωχημένες αντιλήψεις πορεύονται, χωρίς κανένα δείγμα προσαρμογής.
Βασισμένοι στο φόβο και τις ακραίες ανάγκες επιβίωσης των πολιτών, οι προσταγμένοι ηγέτες
περιχαρακώνουν σκέψη και δράση, πλοηγώντας τον ‘’Τιτανικό’’ με τους επιβάτες του στο μοιραίο ταξίδι.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσώπων που ασκούν βασική εξουσία, είναι ‘’φυλακισμένοι’’ στην
αλεξίσφαιρη γυάλα τους, συνειδητά ή τρέφοντας ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Και η αντίδραση των
πολιτών είναι ο παραλογισμός του ατομικισμού και απομονωτισμού, πρόθυμοι μόνον να προσέλθουν με την πανοπλία τους ομαδικά στο ‘’Κολοσσαίο’’ για να επιβάλλουν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής, οδηγεί σήμερα σημαντική μερίδα συμπολιτών μας στην ‘’ιδεολογία’’ μιας τιμωρητικής ‘’αρένας’’. Με έναν μονομάχο και τιμωρό ή έστω κάποιον διώκτη που θα τρομοκρατεί, το σκληρό και ανάλγητο πρόσωπο της εξουσίας. Θα έρθει ο ‘’κακός’’ για να συνετίσει τον ‘’άτακτο’’;
Το πολιτικό προσωπικό αρνείται πεισματικά να αφουγκρασθεί το εκκωφαντικό καμπανάκι, από τα
κελεύσματα των καιρών και την οργή των πολιτών. Έχασε την ακοή του ή δεν βγάζει τις ωτοασπίδες;
Η αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμα έστω και αμυδρές ελπίδες, για ένα καθοριστικό ‘’ταρακούνημα’’ του πολιτικού κόσμου, ίσως να μην αποτελεί ένα παιδικό ρομάντζο για την απελπισμένη Ελληνική κοινωνία ….